آموزش زبان انگلیسی به مثابه کنشی شادکامی محور: طراحی برنامه ای با مداخله شادکامی در آموزش زبان انگلیسی به فراگیران غیر بومی و ارزیابی اثربخشی آن در ارتقاء شادکامی اصیل در میان زبان آموزان سطح پیشرفته زبان

هدف از پژوهش حاضر بررسی برخی از دغدغه های پیش روی انسانی سازی محتوای آموزشی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی می باشد. بحث کلی این پایان نامه آن است که محیط های آموزشی زبان دوم بایستی به عنوان فضای مناسبی برای تلفیق برنامه آموزشی شادکامی محور تلقی گردند. اگرچه تلاش هایی هر چند محدود توسط محققان آموزش زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی در دهه اخیر مبنی بر ایجاد ارتباط میان آموزش زبان انگلیسی و علم شادکامی از طریق طراحی فعالیت هایی در جهت تلفیق شادکامی با اهداف زبانیِ ظاهرا مشخص صورت گرفته است، به نظر می رسد که این مطالعات از پشتوانه نظری و تجربی کافی برخوردار نیستند. به طور خاص، آن چه در این مطالعات فقدان آن حس می شود از یک سو مبنای نظری مستدلی است که بتوان محتوای آموزش زبان انگلیسی را بر آن منطبق نمود و از سوی دیگر توجیه تجربی کافی مبنی بر اثربخشی پیوند مطالعات در زمینه شادکامی با محتوای آموزشی زبان دوم است. از این رو، این مطالعه بر آن است که این شکاف را در نظریه و اجرا پُر کند. در مرحله اول، برنامه آموزشی شادکامی محور در آموزش زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی، با در نظر گرفتن هر چه بیشتر مقبولیت نظری و امکان پذیری طرح درس تدوین شده، پیشنهاد گردید و در نهایت مسیر مفهومی جهت دست یافتن و آموزش شادکامی در آموزش زبان انگلیسی معرفی شد. در فاز دوم مطالعه، با اقتباس از طرح ترکیبی متوالی توضیحی در جمع آوری و تحلیل داده، نظر و درک معلمان آموزش زبان دوم نسبت به تلفیق مولفه های شادکامی با محتوای آموزشی زبان دوم بررسی گردید. در نیل به این امر، به طراحی پرسشنامه بررسی درک معلمان از تدریس شادکامی (htpi) و محاسبه سازگاری درونی و ساختار عاملی اصلی آن از طریق تحلیل عاملی اکتشافی (efa) و انجام مصاحبه نیمه ساختار یافته با مدرسان بود. ترکیب یافته های کمی و کیفی بررسی ها نشان داد که معلمان زبان انگلیسی با کلیت تدریس شادکامی در کلاس های زبان موافق هستند. لیکن مصاحبه های عمیقِ بیشتر محدودیت هایی را از سوی معلمان بیان داشت که می تواند به اجرا در آوردن آموزش شادکامی در زبان دوم را به خصوص در بافت ایران زیر سوال برد،. در مرحله سوم، با بهره گیری از مدل سه مولفه ای شادکامی اصیل، که تجربه احساسات مثبت، درگیر شدن در فعالیت های روزمره زندگی، و حصول به حس معنا یا هدف در زندگی را در کنار هم قرار می دهد، تلاش گردید تا برنامه ای مداخله ای در قالب محتوای آموزشی شادکامی محور برای زبان آموزان پیشرفته آموزشگاهی زبان انگلیسی تدوین گردد و به دنبال آن تکالیفی آموزشی مربوط به هر یک از سه مولفه فوق الذکر طراحی شود. در فاز چهارم مطالعه، بررسیِ نیمه تجربی از اثربخشی پیاده سازی برنامه مداخله ای شادکامی محور تازه تدوین شده در افزایش سطح شادکامی اصیل زبان آموزانِ مورد مطالعه، در عین حال فراگیری زبان انگلیسی، صورت پذیرفت. یافته های این مرحله که با طراحی میان گروهی از نوع گروه شاهد به همراه پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفت، و از طریق دو آزمون تی زوجی محاسبه شد حاکی از تفاوت معنادار میان نمره شادکامی گروه آزمایش در پس آزمون در قیاس با پیش آزمون بود، حال آن که در گروه شاهد این تفاوت معنادار مشاهده نگردید. علاوه بر این، در مقایسه با پیش آزمون زبانی، هر دو گروه، به صورت برابر، تفاوت معناداری در پس آزمون زبانی خود با اندازه اثر 0.9 نشان دادند. در مرحله پنجم، بازخورد شرکت کنندگان گروه مداخله از اثربخشی برنامه تازه تدوین شده گرفته شد. بدین منظور، مصاحبه ای نیمه ساختار یافته با زبان آموزان صورت پذیرفت و تجربیات زبان آموزان از تلفیق فراگیری زبان با تکالیف شادکامی نگر جمع آوری گردید. در پایان مدل مداخله شادکامی (him) در آموزشی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی پیشنهاد گردید.